تحلیل رابطه حکمرانی متعالی و موانع فراروی همگرایی در سازمان همکاری اسلامی

چکیده: سازمان‏های بین‏المللی و منطقه‏ای با هدف ایجاد همگرایی و همکاری در حوزه‏های مختلف اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و…و مدیریت مسائل و موضوعات متعدد در ابعاد و جغرافیای خاصی شکل می‏گیرند. در این راستا، سازمان همکاری اسلامی به‌عنوان دومین سازمان بین دولتی پس از سازمان ملل متحد در سال ۱۹۶۹ میلادی با اهداف پیش‌گفته و با محوریت همگرایی سیاسی در مدیریت مسائل جهان اسلام و همچنین ترویج صلح بین‏المللی شکل گرفت. هم‌اکنون و بعد از حدود پنج دهه از حیات این سازمان فرامنطقه‏ای، چالش‏های اساسی بر سر راه تحقق اهداف بنیادین آن قرار دارد. در نگاه اول به نظر می‏رسد مقوله تعارض منافع کنشگران با محوریت توازن قدرت میان کشورهای مؤثر عضو و همچنین رویکرد آنارشیک حاکم بر عرصه سیاست بین‏الملل ازجمله موانع اساسی تحقق همگرایی در این سازمان فرامنطقه‏ای باشد. مقاله حاضر ضمن تأکید بر مؤلفه‏ مذکور، فرضیه جدیدی را مطرح می‏نماید که بر اساس آن، موانع تحقق همگرایی و همکاری مؤثر اعضا در مدیریت مسائل جهان اسلام نتیجه فقدان کاربست حکمرانی متعالی است. بر این اساس، پژوهشگران به دنبال تحلیل و بررسی موانع تحقق اهداف سازمان همکاری اسلامی در چهارچوب حکمرانی متعالی اسلامی و ابعاد آن و همچنین ارائه راهکارهایی جهت تحقق چشم‏انداز این سازمان کلیدی در جهان اسلامند. روش تحقیق در پژوهش حاضر تحلیلی- توصیفی است. جامعه مورد مطالعه شامل کتاب‌ها، مقالات علمی (داخلی و خارجی) و سایت‌های معتبر و مرتبط با موضوع می‌باشد. یافته‌های تحقیق نشان داد که تحقق شاخص حکمرانی متعالی اسلامی منجر به افزایش متغیر همگرایی در بین کشورهای سازمان همکاری اسلامی خواهد شد.