ارکان حکمرانی محلی در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران

چکیده: ‌‌‌‌‌‌‌حکمرانی محلی یکی از مهمترین ابزار های حقوق عمومی با هدف سرشکن کردن قدرت و نیز پاسخگویی به نیازها و دغدغه‌های محلی می‌باشد که مورد توجه بسیاری از نظام‌های حقوقی یکپارچه در جهان واقع شده است. از آنجایی که جمهوری اسلامی ایران نیز نوعی نظام یکپارچه می‌باشد، عدم تمرکز حکمرانی در آن حائز اهمیت است؛ اما در ایران حکمرانی محلی فاقد الگوی مشخص است و یا الگوی قانونی آن با عرصه عمل تطبیق ندارد لذا حکمرانی در این سطح با تعارض هایی رو به رو شده است چرا که مهم ترین ارکان حکمرانی محلی در شهرستان یعنی فرماندار، نماینده شهرستان در مجلس شورای اسلامی، امام جمعه و شورای اسلامی گاهاً در مسائل مدیریتی به دلیل عدم توجه به حدود صلاحیت های خود و هم‌چنین عدم وجود نگرش سیستماتیک قانون‌گذار در طراحی این ارکان، دچار تضاد و تعارض و به تبع تحمیل هزینه های مادی و غیرمادی بر نظام می‌شوند. بنابراین خلأ قانونی در حدود صلاحیت ها و وظایف حکمرانان در سطح محلی نظام عمیقاً به چشم می خورد و این مقاله با روش توصیفی_تحلیلی با بررسی قوانین جمهوری اسلامی ایران در صدد پاسخ به این سوال است که: «ارکان حکمرانی محلی در نظام حقوقی ایران کدام اند و حدود صلاحیت ها و وظایف آنها چیست؟» و نهایتاً با استفاده از نگرش کل‌نگر (سیستماتیک) و با لحاظ عنصر عرف در قانون‌گذاری به بازطراحی الگوی حکمرانی محلی در نظام جمهوری اسلامی ایران می پردازد.