سنجش و ارزیابی اثرات حکمروایی مطلوب شهری بر زیست¬پذیری کانون-های جرم¬خیز بخش مرکزی شهر تهران

چکیده: افت کیفیت زندگی شهری در اثر شکل‌گیری و بروز مشکلات پیچیده در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی، کالبدی و نهادی از جمله افزایش روزافزون بیکاری، فقر و نابرابری‌، کیفیت و کمیت نامطلوب خدمات و کمبود زیرساخت‌های مناسب شهری، افزایش آلودگی‌های زیست محیطی، توسعه بافت‌های فرسوده و ناکارآمد، حاشیه‌نشینی، گسترش آسیب‌های اجتماعی و بزهکاری، ناتوانی نظام سنتی و تمرکزگرای اداره و مدیریت شهرها، اهمیت استفاده از الگوی حکمروایی مطلوب شهری را با هدف ارتقاء زیست‌پذیری ضروری ساخته است. هدف این پژوهش سنجش و ارزیابی اثرات حکمروایی مطلوب شهری بر زیست‌پذیری کانون‌های جرم‌خیز بخش مرکزی شهر تهران است. این تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی- تحلیلی است. به منظور گردآوری داده‌های مورد نیاز پژوهش، از دو شیوه تحلیل اسنادی و پیمایشی بهره گرفته شده است. ابزار پژوهش پرسشنامه است. جامعه آماری پژوهش ساکنان مناطق ۱۱ و ۱۲ بخش مرکزی شهر تهران در کانون‌های جرم‌خیز با جمعیت ۵۲۹۶۰۴ نفر است که ۴۰۰ نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب گردیده است. بر اساس نتایج اسنادی شاخص‌های حکمروایی خوب شهری و شاخص‌های زیست‌پذیری شهرب با استفاده از آزمون‌های T تک نمونه‌ای، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره تحلیل گردیده است. نتایج نشان داد که وضعیت شاخص‌های حکمروایی خوب شهری و زیست‌پذیری در کانون‌های جرم‌خیز بخش مرکزی شهر تهران نامطلوب است. همچنین بین شاخص‌های حکمروایی خوب شهری و زیست‌پذیری شهری رابطه ضعیف تا متوسطی وجود دارد. نتایج رگرسیون چندمتغیره نیز نشان دهندۀ تأثیر متوسط و معنادار شاخص‌های حکمروایی خوب شهری بر زیست‌پذیری کانون‌های جرم‌خیز بخش مرکزی شهر تهران است. از بین شاخص‌های هشتگانه حکمروایی خوب شهری شاخص‌های عدالت، کارایی و اثربخشی و قانونمندی با ضریب بتای ۵۳۰/۰، ۴۹۶/۰ و ۴۲۷/۰ به ترتیب بیشترین تأثیر را بر زیست‌پذیری کانون‌های جرم‌خیز بخش مرکزی شهر تهران دارند. ‌‌‌‌‌‌‌