واکاوی موانع خصوصی‌سازی ورزش ایران
چکیده: این تحقیق با هدف واکاوی موانع خصوصی‌سازی ورزش ایران از دیدگاه مدیران و کارشناسان وزارت ورزش و جوانان به انجام رسیده است، روش اصلی تحقیق از نظر ماهیت توصیفی است. جامعه آماری تحقیق شامل مدیران و کارشناسان مرتبط با بحث خصوصی‌سازی در وزارت ورزش و جوانان در حدود ۴۱۲ تن بوده که به صورت تمام‌شماری مورد سنجش قرار گرفته‌اند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات پرسشنامه بوده است.پرسشنامه بر اساس مطالعات پیشین و مخصوصاً مطالعه پرکوپنکو و امیری و همکاران تنظیم شده و شامل سه بعد فرهنگی، سازمانی و سیاسی است. نتایج تحقیق بیانگر آن است که از نظر پاسخگویان «عدم تعیین دقیق اهداف خصوصی‌سازی» مهمترین مانع خصوصی‌سازی است. توجه به درآمد ناشی از واگذاری اماکن ورزشی بجای توجه به افزایش بهره‌وری آن‌ها و همچنین بی‌توجهی به گسترش مالکیت عمومی از جمله مصادیق «عدم تعیین دقیق اهداف خصوصی‌سازی» به‌شمار می‌رود. مانع دیگر از نظر پاسخگویان «مقاومت مدیران و کارکنان» است نتایج بررسی این متغیر بیانگر آن است که مدیران دولتی از حضور در شرایط رقابت بازار آزاد واهمه دارند. همچنین کارکنان اماکن ورزشی امنیت شغلی خود را در خطر می‌بینند و به این خاطر در مقابل واگذاری اماکن ورزشی مقاومت می‌کنند. سومین مانع به لحاظ اهمّیت به «تشریفات پیچیده اداری» در روند واگذاری اماکن ورزشی اشاره دارد. پاسخگویان اظهار داشته‌اند که پیچیدگی و تشریفات اداری باعث کند شدن روند واگذاری‌ها شده است. موضوع دیگر «رابطه‌گرایی شدید در واگذاری اماکن ورزشی» است. داده‌ها نشان می‌دهد واگذاری اماکن ورزشی سودده به افراد در شرایط غیررقابتی، اتخاذ شیوه‌های پیچیده برای توجیه انتخاب افراد مورد نظر و ترجیح روابط غیررسمی بر روابط قانون‌مند و رسمی در روند واگذاری اماکن ورزشی به‌طور جدی وجود دارد و مانع خصوصی‌سازی سالم است. مشکل دیگر «فقدان عزم کافی» مسوولان نسبت به خصوصی‌سازی ورزش است. نتایج بررسی این متغیر نشانگر آن است که تلاش مسوولان برای خصوصی‌سازی مداوم نبوده و دچار شدّت و ضعف است. به‌همین ترتیب «نگرش منفی نخبگان به خصوصی‌سازی» نیز مانع دیگر خصوصی‌سازی ورزش است. سرانجام «دخالت گروه های ذینفع در امر خصوصی‌سازی» و «فساد در فرآیند خصوصی‌سازی» موارد دیگری هستند که به‌عنوان مانع خصوصی‌سازی از سوی پاسخگویان مطرح می‌شوند.
نظر شما :